اشعار

دیــد دارم از خجــالت سر، به زیر            گفت مـا را بین و ســر بالا بگـیــر 
دیــد از غــم تنـگ گـشـتـه سینه ام            پــاک کرد از زنـگ ها آیــیــنــه ام 

من دگر «او» گشته و خود نیستم            آنکه هــمـــره با شــمــا شــد نـیـستم 
حُر نبوده حُر، به لطفش حُر شده             بـــوده آب آلـــوده، امـــا کُــر شــده 
دور شـد جــانـم ز تـن هـای شـما            کـرد مِــنهــایــم ز مَن هــای شــمــا 
دید از پا تا به سر عیـبــم به عین            کرد، از پــا تــا به سر حُسنم حسین 
هر که بر این آستان باشد سـرش            عـاقــبت، بر خـیــر گــردد آخــرش 
هر مُحِبّی را که او محبـوب شـد             گر بدی هم داشت آخــر خــوب شد 
دل ز هَر دلداده می گیـرد حسین             دست هر افــتــاده می گیــرد حسین 
مَستِ چشمش جام عــالـم پُر کند             دو جهان را یک نگاهش حُــر کـنـد 
جُــرم را بخشیده می گیرد کریم             دیـــده را نــادیــده می گـیـرد کـریم